ಮನದ ಎಲೆ.. ಪ್ರೀತಿ ಅಲೆ..

ಹಣ್ಣೆಲೆಯ ಮನಸು ಉದುರಿತು...

ಪ್ರೀತಿಯಲೆಯಲಿ, ನಿರ್ಭಾರತೆಯಲಿ ತೇಲುತಲಿ.. 

ನಿನ್ನ ತಲುಪೋ ಕನಸ ಕಂಡು ಸರಿಯುತಿರೆ ಬಳಿಗೆ..,

ಕಾಣದ ಕೈ ತಿರುಗಿಸಿ ವಾಯುಚಕ್ರವ, ಎಬ್ಬಿಸಿದ ಬಿರುಗಾಳಿಗೆ,

ದೂರಾಗಿ ಕಡೆಗೆ ಬಿದ್ದೆ ನಾ ನಿರಾಸೆಯ ಧೂಳಿಗೆ. 

 - ರೋಹಿತ್

 

ನೆನಪ ನಡಿಗೆ

ತಂಪು ತಂಪು ತಂಗಾಳಿ, ಕಣ್ಣಳತೆ ದೂರಕ್ಕೂ ಚಾಚಿಕೊಂಡಿರೋ ಹಸಿರು, ತಿಂಗಳುದ್ದಕೂ ಧೋ..ಅಂತ ಸುರಿಯೋ ಮಳೆ... ಮಲೆನಾಡ ಮಳೆಗಳ ಕಾಡ ನಡುವೆ ಸಿಗುವ ಆ ಅನುಭವವೇ ಬೇರೆ. ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ತೀರ್ಥಹಳ್ಳಿಗೆ.. ಅದರಲ್ಲೂ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ನಂಜೊತೆ ನಿಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗ್ತಿದೀನಿ. ಭಾವ ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ಮಿಂದರೇನೇ ಚೆನ್ನ. ಹಾಗಾಗಿ ಛತ್ರಿ-ಗಿತ್ರಿ ತರೋಕೆ ಹೋಗಬೇಡಿ..! ಹೀಗೊಂದು ಪಯಣ ನನ್ನೂರ ಕಡೆಗೆ. ಸವಿ ನೆನಪ ನಡಿಗೆ.

ಚಿತ್ರ ಕೃಪೆ: ಅಂತರ್ಜಾಲ

         

          ಹಾರ್ನ್ ಮೇಲಿಂದ ಕೈ ತಗೆಯದೇ  ಬಸ್ಸನ್ನ ಬಸ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ನಿಂದ ಹೊರಗೆ ತರುತ್ತಾ ಇದ್ದ ಆ ಡ್ರೈವರ್. ದಾವಣಗೆರೆ ಬಸ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ಗೆ ಬೆನ್ನು ಹಾಕಿ ಆ ಬಸ್ ಹೊರಟಿದ್ದು ಹರಿಹರದತ್ತ. ಶಿವಮೊಗ್ಗ ಕೆ ಹೋಗಲು ಡೈರೆಕ್ಟ್ ಬಸ್ ಸಿಗದೇ ಇದ್ದಿದ್ರಿಂದ ಹರಿಹರಕ್ಕೆ ಹೋಗಲು ತಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕ ಹೊಸಪೇಟೆ ಬಸ್ ಹತ್ತಿದ್ದೆ. ಅಂದ ಹಾಗೇ ನನ್ನ ಪ್ರಯಾಣದ ಬಂಡಿ ಚಕ್ರ ನಿಲ್ಲೋದು ತೀರ್ಥಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ. ಫುಟ್ ಬೋರ್ಡ್ ನ ಎರಡು ಮೆಟ್ಟಿಲು ಹತ್ತಿದ್ದೇ ತಡ ನನ್ನೆರಡೂ ಕಣ್ಣುಗಳು ಖಾಲಿ ಇದ್ದ window seat ನ ಹುಡುಕಾಟದಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ದೊಗಲ-ದೊಗಲ ಪ್ಯಾಂಟು, ಚಿತ್ರ-ವಿಚಿತ್ರ T-ಶರ್ಟು, ಹೆಗಲಿಗೊಂದು ಬ್ಯಾಗು, ಕೈಗೊಂದು wrist band, ಜೀನ್ಸ್ ನ buckle ಗೆ ನೇತು ಹಾಕಿದ್ದ red cap... ನನ್ನ ಕೈಯಿಂದ ಬುಗುರಿ ಆಡಿಸಿಕೊಳ್ತಾ ಇದ್ದ ನನ್ನ ಮೊಬೈಲ್ ಫೋನ್... ನಾನು ನನ್ನ ಮಾಮೂಲಿ ಗೆಟಪ್ ನಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಬಸ್ ಹತ್ತಿದ್ದೇ conductor ಹುಬ್ಬೇರಿಸಿ ನೋಡಿದ್ದ. ನಾನೋ IGNORANCE ತತ್ವಕ್ಕೆ ಮೊರೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಸಿಕ್ಕ window seat ಗೊಂದು ಹಾಯ್ ಹೇಳಿ, ಕಿಟಕಿಯನ್ನ ಅರ್ಧ ಸರಿಸಿ ಗಾಳಿಗೆ ಮುಖವೊಡ್ಡಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡಿದ್ದೆ.

          ಹಾಗೇ ಹೊರಟ ಬಸ್ಸು ರೈಲ್ವೆ ಸ್ಟೇಷನ್  ಬಳಿ ಬಂದಾಗ ಮುಂದಿನ ಬಾಗಿಲಿನ ಕಡಯಿಂದ conductor ಟಿಕೆಟ್ ಕೊಡ್ತಾ ನನ್ನ ಬಳಿ ಬಂದು ನಿಂತು, ಕಣ್ಣೇರಿಸಿ 'ಎಲ್ಲಿಗೆ'  ಅನ್ನೋ ಪ್ರೆಶ್ನೆಯನ್ನ ಆಡದೆಯೇ ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಇಟ್ಟ. ನಾನು ಮೊಗದಲ್ಲಿ ನಗು ತುಂಬ್ಕೊಂಡು, ಕೈನಲ್ಲಿ ನಗ್ತಾ ಇರೋ ಗಾಂದಿ ನೋಟು ಹಿಡ್ಕೊಂಡು "ಒಂದು ಸೀಟ್ ಹರಿಹರ, but ಚಿಲ್ಲರೆ ಇಲ್ಲ ಸರ್ ಬೈಬೇಡಿ ಪ್ಲೀಸ್" ಅಂದೆ. ಜಿಪುಣತನದ ನಗೆಯನ್ನ ಮೀಸೆ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಕಾಣದಂತೆ ತೋರಿಸಿ ರೂ 9 ರ ಟಿಕೆಟ್ ಹಿಂದೆ 91 ಅಂತ ವೃತ್ತದೊಳಗೆ ಬರೆದು "ಇಳಿಯುವಾಗ change ಇಸ್ಕೊಳ್ರಿ" ಅಂದ. ಜೀಬಿನಲ್ಲಿಟ್ಟರೆ ಮರೆತು ಬಿಡ್ತೀನಿ ಅಂತ ಅಂದ್ಕೊಂಡು ಟಿಕೆಟ್ ನ ಕೈನಲ್ಲೇ ಪುಟ್ಟ ಮಗು ಕೈ ಹಿಡಿದಂಗೆ ಹಿಡಿದು, ಇನ್ನೊಂದು ಕೈಯಿಂದ ನನ್ನ ಬ್ಯಾಗ್ ನ ತಬ್ಬಿಕೊಂಡು ಹಾಗೇ ಒರಗಿದೆ.. ಕಣ್ಣ ರೆಪ್ಪೆಗಳೂ ತಂತಾನೇ ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡವು.

          ನನಗೆ ಕನಸುಗಳು ಕಾಡೊಲ್ಲ.. ಬೀಳೋದೂ ಇಲ್ಲಾ... ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ನಿಮಿಷದೊಳಗೆ ತಿಂಡಿ ಕಂಡು ಮೇಲೆ ಜಿಗಿಯೋ ನಾಯಿಯ ಹಾಗೇ ಸೀಟಿನಿಂದ ಅರ್ಧ ಅಡಿ ಮೇಲಕ್ಕೆ ಎಗರಿ ಧಪ್ಪೆಂದು ಬಿದ್ದೆ...!! ಸರ್ಕಾರದೋರು extra ಟಾರು, extra ಜಲ್ಲಿ ಹಾಕಿ ನಿರ್ಮಿಸಿರೋ speed breaker (Humps) ಅದು! ಆ ಊರಿನ ಹೆಸರು ದೊಡ್ಡ ಬಾತಿ. ದಾವಣಗೆರೆಯ Regional Forensic Science Laboratory (ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ವಿಧಿ ವಿಜ್ಞಾನ ಪ್ರಯೋಗಾಲಯ) ಮತ್ತು ನಂದಿನಿ ಹಾಲು ಸಂಸ್ಕರಣ ಕೇಂದ್ರ ಇರೋ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗಿನ ದೊಡ್ಡ ಹಳ್ಳಿ. ಈ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಸಾಗೋ 200 ಮೀಟರ್ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ 8-9 speed breakers ಹಾಕಿದಾರೆ ಯಾರೋ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮರು. ಹಾಗಾಗೆ M.Sc. ಮಾಡಲೆಂದು ಬಂದ ಮೊದ ಮೊದಲಿಗೆ ನಾನು ನನ್ನ ಗೆಳೆಯ ಈ ಊರಿಗೆ ಹಂಪ (HUMP) ನಗರ ಅಂತ ಹೆಸರಿಟ್ಟಿದ್ವಿ!

          ನನ್ನ ನಿದ್ದೆಯನ್ನ ಕೊಂದ ಹಂಪನಗರವನ್ನ ಶಪಿಸುತ್ತಲೇ ಹರಿಹರಕ್ಕೆ ಬಸ್ಸು ತನ್ನ ಯಥಾ ಹಾರ್ನ್ ನೊಂದಿಗೆ ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಯಾಣಿಕರನ್ನ ಎಬ್ಬಿಸುತ್ತ ಆಗಮಿಸಿತು. ಮರಿಯದೇ 9 ರೂಪಾಯಿಯ ಟಿಕೆಟ್ ಗೆ  91 ರೂಪಾಯಿ  ಹಿಡ್ಕೊಂಡಿದ್ದ ಭೂಪನ ಹತ್ತಿರ ಚಿಲ್ಲರೆಯನ್ನ ಪಡೆದು ಕೆಳಗಿಳಿದೆ. ಏನೋ ನೆನೆದು ನಕ್ಕವನಂತೆ ಕಂಡ ಆತ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ. ಇಳಿದ ಕೂಡಲೇ ಅಲ್ಲೇ ಬಸ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ನಲ್ಲಿದ್ದ ಅಂಗಡಿಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬಾಳೇಹಣ್ಣು ತಿಂದು, ಒಂದು ಬಾಟಲಿ ನೀರು ತಕೊಂಡು ಅಂತೆಯೇ ದಾರಿ ಖರ್ಚಿಗಾಗಿ ತಲಾ ಒಂದು ಪ್ಯಾಕ್ ಚಿಪ್ಸ್ ಮತ್ತೆ ಬಿಸ್ಕೆಟ್ ನ ತಗೆದುಕೊಂಡೆ. ನೀರು, ಬಿಸ್ಕೆಟ್ ನ ಬ್ಯಾಗ್ ನಲ್ಲಿತ್ತು ಚಿಪ್ಸ್ ಪ್ಯಾಕ್ ತೆರೆದು ಮೊದಲ ಚಿಪ್ಸ್ ನ ಬಾಯಿಗೆ ಇಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ  ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿಯಿಂದ ಬಂದ ಬಸ್ಸೊಂದು ಬರ್ರನೆ ಬಂದು ನಿಂತಿತು. ಜನರ ನಾಯಕನಂತೆ ಮೊದಲಿಳಿದ conductor 'ಶಿಮೊಗ, ಶಿಮೊಗ' ಎಂದಾಗ ಪ್ರೇಮಿ ತನ್ನ ಪ್ರೇಯಸಿಯ ಪತ್ರವನ್ನ ಮಡಚುವಂತೆ ಚಿಪ್ಸ್ ಪ್ಯಾಕ್ ನ ಮಡಚಿ ಬಸ್ಸನ್ನೇರಿದೆ. Rush ತುಂಬಾ ಇದ್ದಿದ್ರಿಂದ ಫುಟ್ ಬೋರ್ಡ್ ಮೇಲೆ ನಿಂತ್ಕೊಂಡು "ರೈಟ್.... ರೈಟ್... " ಅಂತ ಮನಸಲ್ಲೇ ಅಂದ್ಕೊಂಡೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲೇ ಬಸ್ಸು ಧೂಳೆಬ್ಬಿಸುತ ಹೊರಟಿತು ಶಿವಮೊಗ್ಗದ ಕಡೆಗೆ.. ಮಲೆನಾಡಿನತ್ತ ನಡಿಗೆ..

          Main ಬಸ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ನಿಂದ 2 ನೇ ಬಸ್ ಸ್ಟಾಪ್ ನ ಬಳಿ ಯಾರೋ ಒಬ್ಬ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತುಕೊಂಡು ಕೈ ಬೀಸಿ ಡ್ರೈವರ್ ಸಾಹೇಬರಿಗೆ ನಿಲ್ಲಿಸುವ ಕೋರಿಕೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದ. ಮುಂದಿನ ಬಾಗಿಲ ಬಳಿ ಜನ ಕಡಿಮೆ ಇದ್ದಿದನು ಅರಿತಿದ್ದ ಡ್ರೈವರ್, ಆತನಿಗೆ ಮುಂದಿನ ಬಾಗಿಲಿಂದ ಹತ್ತಲು ಅನುವಾಗುವಂತೆ ಗಾಡಿಯನ್ನ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ. ಆತನೋ ಎದುರಿಗಿದ್ದ ಬಾಗಿಲು ಬಿಟ್ಟು ಓಡಿ ಬಂದು ತುಂಬಿ ತುಳುಕುತ್ತಿರೋ, ನಾನು ನಿಂತುಕೊಂಡಿರೋ ಹಿಂದಿನ ಬಾಗಿಲಿಂದ ಬಸ್ಸನ್ನ ಹತ್ತಿದ. ನಾನು ನಗುತ್ತಾ, "ಸರ್ ಆ door ಕೂಡಾ ಇದೆ ಬಸ್ಸಿಂದು" ಅಂದೆ. ಓರೆನೋಟ ಕೊಂಚ ಬಿನ್ನವಾಗಿತ್ತಾದರೂ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ನಗು ಅವನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಸುಳಿದಿತ್ತು. ಎತ್ತರದಲ್ಲಿ ನನಗಿಂತ ಕೊಂಚ ಕುಳ್ಳಗಿದ್ದರೂ, ಮೈಕಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ಗಟ್ಟಿಮುಟ್ಟಾಗಿದ್ದ ಆತ ಸರಿಸುಮಾರು 30 ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಿನವನಿರಬಹುದು. ಗಾಳಿಗೆ ಕೂದಲು ಕೆದರಿತ್ತು. ಬಗುಲಲ್ಲಿ ಪುಟ್ಟ ಬ್ಯಾಗೊಂದರ ಕತ್ತು ಸಿಕ್ಕಿ ಹಾಕೊಂಡಿತ್ತು. ಹೀಗೆ ಸಾಗ್ತಾ ಆತ ನನ್ನ ನೋಡಿ ಕೇಳಿದ...

" ಏನು ಓದ್ತಿದ್ದೀರ?" 

"M.Sc. ಮುಗಿಸಿದ್ದೇನೆ... Ph.D. ಮಾಡ್ತಾ ಇದೀನಿ" 

"Ph.D. ನಾ?" ಅಂತ ಮೇಲಿಂದ ಕೆಳಗೆ ನೋಡಿದ ನನ್ನ...

"ಯಾಕೆ ಅನುಮಾನ ನಾ?" ಅಂತ ಅಂದು ಫುಟ್ ಬೋರ್ಡ್ ಪಕ್ಕದ ಕಂಬಿಯನ್ನ ಹಿಡಿದಿದ್ದ ಕೈಯನ್ನ ಬದಲಿಸಿದೆ.

"ಅಲ್ಲ Ph.D. ಮಾಡ್ತಿರೋರು ತುಂಬಾ casual ಆಗಿ, ಸಿಂಪಲ್ ಆಗಿರ್ತಾರೆ ಅಲ್ವಾ?" ಪ್ರೆಶ್ನೆಗೊಂದು ಪ್ರೆಶ್ನೆ ಉತ್ತರದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಬಂದಿತ್ತು...

"ನಾನು ನನ್ನ ಯೋಚನೆಗಳಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ಸಿಂಪಲ್ಲೇ...." ಅಂದೆ.

"ಯಾವ ಊರು ನಿಮ್ಮದು" ಅಂತ 'ಸಿಂಪಲ್' topic ಗೊಂದು full stop ಇಟ್ಟ.

"ತೀರ್ಥಹಳ್ಳಿ" 

"ಹೌದಾ!! ನಿಮ್ಮ ಮಾತು ಕೇಳೆ ಅಂದ್ಕೊಂಡೆ.. ಹುಟ್ಟಿದ್ರೆ ಅಂತ ಊರಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಬೇಕು ನೋಡಿ" ಅಂದ...

ಮನಸಲ್ಲೇ ಅಹುದಹುದು ಅಂತ ಗರ್ವದಿಂದ ಅಂದುಕೊಂಡರೂ ಅವನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನ ಹೊರ ತೆಗೆಯೋ ಕುತೂಹಲ ನನ್ನಲ್ಲಿ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿತ್ತು.. ಹಾಗಾಗೇ...

"ಯಾಕೆ ಹೇಳಿ" ಅಂದೆ.

"ಜಿನುಜಿನುಗೋ ಮಳೆ, ಮುತ್ತಿನಂಥಾ ಜನ, ಯಾವ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೂ ಕಾಣ ಸಿಗೋ ಪ್ರಕೃತಿ ಸೊಬಗು.. ಎಂಥವನೂ ಕವಿ ಆಗೋ ಅಂತ ಊರು ಸಾರ್ ಅದು.. ಹಾಗಾಗೆ ಕುವೆಂಪು, ಕೆ.ವಿ.ಪಿ ಅಂತ ಕವಿಗಳು ಸಿಕ್ಕಿರೋದು ಸಾರ್ ನಮಗೆ.. ಹುಟ್ಟಿದರೆ ಅಂಥಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಬೇಕು". 

ಅವನ ಮಾತು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಪುಟ್ಟ ಕಂಪನವನ್ನ ಉಂಟುಮಾಡಿತ್ತು.

"ನಿಜ ಸರ್ ನಿಮ್ಮ ಮಾತು" ಎಂದಷ್ಟೇ ಅಂದೆ..

 ಚಿತ್ರ ಕೃಪೆ: ಅಂತರ್ಜಾಲ

 

          ಅಷ್ಟರಲ್ಲಾಗಲೇ ಮಲೆಬೆನ್ನೂರು ದಾಟಿ ಹೊನ್ನಾಳಿಯೆಡೆಗೆ ಬಸ್ಸು ಹೊರಟಿತ್ತು. ಮಲೆಬೆನ್ನೂರಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಜನ ಇಳಿದಿದ್ದರಿಂದ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದ ಸೀಟು ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ದಾರಿ ಖರ್ಚಿನ ತಿಂಡಿ ಅರ್ಧ ಖಾಲಿ ಆಗಿತ್ತು. ಬಿಸಿಲ ನಡುವೆ ಜರಿ ಜರಿ ಮಳೆ ಕೂಡಾ ಹನಿಸುತ್ತಿತ್ತು.

"ಯಾಕಾಗಿ ಹೊಮ್ಮಿತೋ ಮಳೆಯೆಡೆಗೆ

ಆಗಸದಿಂದ ಹೊರಟ ಹೊಂಗನಸಿನ ಕಿರಣ??

ಭುವಿ-ನೇಸರರ ನಡುವಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಲು

ಪ್ರೀತಿಯೆಂಬ ಸವಿಭಾವದ ಮಳೆಬಿಲ್ಲ ತೋರಣ..!"

ಚಿತ್ರ ಕೃಪೆ: ಅಂತರ್ಜಾಲ

          ಹೊನ್ನಾಳಿ ತಲುಪಿ, ಇಳಿಯೋಕೆ ಹೊರಟಾಗಲೇ ನನಗೆ ತಿಳಿದಿದ್ದು ಆತ ಹೊನ್ನಾಳಿಯವನು ಅಂತ.

"ಹೊರಟ್ರಾ" ಕೇಳಿದೆ ಸೀಟಿನ ಹಿಂಬದಿಗೆ ಸರಿದು ಅವನಿಗೆ ಇಳಿಯಲು ದಾರಿ ಬಿಡುತ್ತಾ...

"ಹೌದು ಸಾರ್, ಬರ್ತೀನ್ರಿ.. ನಿಮ್ಮ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡಿ ತುಂಬ ಸಂತೋಷ ಆಯ್ತು". ಮಾತು ಕೊಂಚ ನಾಟಕೀಯ ಅನ್ನಿಸಿದರೂ ಅದು ನೇರವಾಗಿ ಮನಸ್ಸಿಂದ ಬಂದಿದ್ದು ಅನ್ನಿಸ್ತು.

"ಸರ್ ಅಂತೆಲ್ಲಾ ಅನ್ಬೇಡಿ.. ನನ್ ಹೆಸರು ರೋಹಿತ್.. ಅಂದ ಹಾಗೇ ನಿಮ್ ಹೆಸರು?" ಒಂದು ಕಾಲು ಗಂಟೆಯ ಮಾತುಕತೆಯ ನಂತರ ಇಬ್ಬರು ಪರಸ್ಪರರ ಹೆಸರು ತಿಳ್ಕೊಳೋ ಸಮಯ ಬಂದಿತ್ತು...

"ಅಶೋಕ್" 

" OK Take care ...." ಅನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಹೊನ್ನಾಳಿ ನಿಲ್ದಾಣ ತಲುಪಿತ್ತು ಬಸ್ಸು.

"ಸರಿ ಬರ್ತೀನಿ" ಅಂದವನೇ ಮೊದಲ ನೋಟದ ನಗುವನ್ನೇ ಹೊತ್ತು ಬಸ್ಸಿಳಿದ.. ನನ್ನ ಮೊಗದಲ್ಲೂ ನಗುವಿನ ಗೆರೆ ಮೂಡಿತ್ತು.

ಚಿತ್ರ ಕೃಪೆ: ಅಂತರ್ಜಾಲ (ಆಗುಂಬೆಯಲಿ ಮೋಡದಾಟ)

          ಅಲ್ಲಿಂದ ಶಿವಮೊಗ್ಗ ತನಕ ಕಿಟಕಿ ಇಂದ ಆಚೀಚೆ ನೋಡುತ್ತಾ ಸುಮ್ಮನೆ ಕೂತಿದ್ದೆ. ಎಷ್ಟು ಮಾತಾಡ್ತಿನೋ, ಅಷ್ಟೇ ಒಂಟಿ ಆಗಿರೋಕೆ ಇಷ್ಟ ಪಡ್ತೀನಿ ನಾನು.. ಯಾಕಂದರೆ ನಾನು ನನ್ನೊಡನೆ ಹೆಚ್ಚು ಮಾತಾಡೋದು ಆಗಲೇ... ಶಿವಮೊಗ್ಗ ಸಮೀಪಿಸುತ್ತಲೇ ಮಳೆ ಸುರಿದು ಧರೆಯ ತಣಿಸಿದ ಸುದ್ದಿಯನ್ನ ತಂಪು ಗಾಳಿ ಮುಟ್ಟಿಸಿತು. ಮೆಲ್ಲನೆ ಶೂ ನೆನೆಯದಂತೆ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಕಾಲಿರಿಸಿ, cap ನ ಹಾಕೊಂಡು ಅಲ್ಲೇ ಎದುರಿದ್ದ private ಬಸ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ಬಳಿ ಹೋದೆ. ಫೋನು ಗರ್ರನೆ ನಡುಗುತ್ತಾ ಬಂದ ಕರೆಯ ಸೂಚನೆ ಕೊಟ್ಟಿತು. "ಅಮ್ಮಾ ಇರಬೇಕು" ಅಂತ ನೋಡಿದಾಗ ನನ್ನ ಊಹೆ ನಿಜವಾಗಿತ್ತು.

"ಹಲೋ ಅಮ್ಮಾ.." 

"ಎಲ್ಲಿದಿಯಪ್ಪ?.." ಅತ್ತ ಕಡೇ ಇಂದ ಅಪ್ಪನ ದನಿ ಕೇಳಿಸಿತು...

"ಈಗ ಶಿವಮೊಗ್ಗ ಬಂದೆ ಅಪ್ಪ.. ತೀರ್ಥಹಳ್ಳಿ ಬಸ್ ಹತ್ತುತಾ ಇದೀನಿ" ಅಂತ ದುರ್ಗಾಂಬಾ ಬಸ್ಸೊಳಗೆ ನೆಡೆದು conductor ಬಳಿ ಟಿಕೆಟ್ ಪಡೆದೆ...

"ಸರಿ ಪುಟ್ಟು ಬೇಗ ಬಾ.. ತುಂಗಾ ಕಾಲೇಜ್ ಹತ್ರ ಬರ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೇ ಕಾಲ್ ಮಾಡು ಗಾಡಿ ತಕೊಂಡು ಬರ್ತೀನಿ" ಅಂದ್ರು ನನ್ನಪ್ಪ.

"ಆಯ್ತಪ್ಪ" ಅಂದವನೇ ನನ್ನ ಮೊಬೈಲ್ ಗೆ ತಿರುಗಿ ತನ್ನ ಜಾಗವನ್ನ ತೋರಿಸಿದೆ.

          ಶಿವಮೊಗ್ಗದಿಂದ ತೀರ್ಥಹಳ್ಳಿಗೆ ಹೋಗೋದೇ ಒಂದು ಸುಂದರ ಅನುಭವ... ಕಾಡ ನಡುವೆ ಸಿಗುವ  ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಊರುಗಳು, ಒಂದೆಡೆ ತುಂಗಾ ನದಿ ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ ಕಾಡನ್ನ ಬೇರ್ಪಡಿಸಲು ಎಳೆದ ಗೆರೆಯಂಥಾ ರಸ್ತೆಗಳು.. ಭೂತಾಯಿ ಹಸಿರು ಸೀರೆ ತೊಟ್ಟು ಇಬ್ಬನಿಗಳ ಜೊತೆ ಅಟಾಡ್ತಾ ಇದಾಳೇನೋ ಅನ್ನೋ ಹಾಗೇ ಕಾಣ್ತಾಳೆ... ಒಂದೂ ವರೆ ಗಂಟೆ ಕಳೆದಿದ್ದೆ ತಿಳಿಯೊಲ್ಲಾ.. ಹಾಗೇ ಬರ್ತಾ ಇರೋನಿಗೆ ಮಂಡಗದ್ದೆ ಬಳಿ ಸಣ್ಣ ನಿದ್ದೆ ಹತ್ತಿತು. ಮೊದಲೇ ಹೇಳಿದ ಹಾಗೇ ಯಾವ ಕನಸೂ ಕಾಡದ ಶಾಂತ ನಿದ್ದೆ ಅದು... ಕಣ್ಣು ತೆರೆದು ಎದುರು ನೋಡಲಾಗಿ, ರಸ್ತೆ ಅಪರಿಚಿತವಾಗಿ ಕಂಡಿತ್ತು. ಉದ್ದಕೂ ಕಾಡಿದ್ದರೂ, ಆ ಕಾಡು ಹೊಸದಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ನಿಧಾನವಾಗಿ ಎದ್ದು ಬ್ಯಾಗ್ ನೊಂದಿಗೆ ಮುಂದೆ ನಡೆದೆ.

 ಚಿತ್ರ ಕೃಪೆ: ಅಂತರ್ಜಾಲ (ಶಿವಮೊಗ್ಗ -ತೀರ್ಥಹಳ್ಳಿ ರಸ್ತೆ )

 

"ಸರ್ ತೀರ್ಥಹಳ್ಳಿ ಬಂತಾ?" ಹುಟ್ಟಿದ ಊರನ್ನ ಯಾವದೋ ಹೊಸ ಊರು ಹೊಕ್ಕ ಆಸಾಮಿಯಂತೆ ಉದ್ಗರಿಸಿದ್ದೆ..!

"ಅಲ್ಲಾ ರೀ.. ಗಂಟಲು ಕಿತ್ತು ಹೋಗೋ ಹಾಗೇ ಕಿರುಚಿದ್ವಲ್ರೀ ತೀರ್ಥಹಳ್ಳಿ ಬಂದಾಗ... ತೀರ್ಥಹಳ್ಳಿ ಬಿಟ್ಟು 6 ಕಿ.ಮೀ. ಬಂದಾಯ್ತು" ಸಿಟ್ಟು ನೆತ್ತಿಗೇರಿತ್ತು ಡ್ರೈವರ್ ಅಂಕಲ್ ಗೆ...!!!

"ಇಲ್ಲೇ ಇಳಿಸಿ ಸರ್" ಅಂದೆ.. ಮುಗ್ದನಂತೆ..

ಗೇರ್ ಬದಲಿಸುತ್ತಾ ಸಿಟ್ಟನ್ನ ಬ್ರೇಕ್ ಮೇಲೆ apply ಮಾಡಿದ.. ಬಸ್ಸು ಗಕ್ಕನೆ ನಿಂತಿತ್ತು... "ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್" ಅನ್ನುತ್ತಾ ಕೆಳಗಿಳಿದೆ.

          ಅದು ರಂಜದಕಟ್ಟೆ ಅನ್ನೋ ಹಳ್ಳಿ. ಅಲ್ಲಿಂದ 6 ಕಿ.ಮೀ. ತೀರ್ಥಹಳ್ಳಿ ಆದರೂ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಹೋಗೋಕೆ 4.5 ಕಿ.ಮೀ. ಹೋದರೂ ಸಾಕಿತ್ತು. ನನ್ನ ಮುಟ್ಟಾಳುತನವನ್ನ ನೆನೆಸಿ ನಗುತ್ತಾ, ಮಂಗಳೂರಿನಿಂದ ಬಂದ ಬಸ್ಸೊಂದಕ್ಕೆ ಕೈ ಒಡ್ಡಿದೆ. ಐದೇ ನಿಮಿಷದಲ್ಲಿ ಬಾಳೆಬೈಲು ಸ್ಟಾಪ್ ನಲ್ಲಿ ಇಳಿದೆ. ಅದು ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಸ್ಟಾಪ್. ತೀರ್ಥಹಳ್ಳಿಯ ತಾಲುಕ್ ಪಂಚಾಯತ್ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಬರೋ ಒಂದು ವಾರ್ಡ್ ಆದ ಬಾಳೆಬೈಲು, town ನಿಂದ 1.5 ಕಿ.ಮೀ. ದೂರದಲ್ಲಿದೆ. ಬಸ್ಸು ಇಳಿದವನೇ ನೆಡೆದು ಮನೆಯೆಡೆಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ನಡೆಸಿದೆ. ಹತ್ತು ಹೆಜ್ಜೆಯೊಳಗೆ 3-4 ಮಂದಿ "ಪುಟ್ಟು ಈಗ ಬಂದ್ಯಾ" ಅಂತ ಕೇಳಿದ್ರು.. ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲೂ ಅಷ್ಟೇ ನನ್ನ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮನಿಂದ ಹಿಡಿದು ನನ್ನ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಹುಟ್ಟಿದ ಮಕ್ಕಳೂ ಸಹ ನನ್ನ ಪುಟ್ಟು ಅಂತಲೇ ಕರಿಯೋದು. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಉತ್ತರಿಸುತಾ ಮನೆಯನ್ನ ಹೊಕ್ಕೆ.
 

 ಚಿತ್ರ ಕೃಪೆ: ಅಂತರ್ಜಾಲ (ತೀರ್ಥಹಳ್ಳಿ ತುಂಗಾ ನದಿ ಸೇತುವೆ)

          "ಪುಟ್ಟಪ್ಪ ಬಂದ್ರು......" ಚಿನ್ನು ನನ್ನ ಅಣ್ಣನ ಮಗಳು ಓಡಿ ಬಂದಳು ಕೂಗ್ತಾ. UKG ಓದ್ತಾ ಇರೋ ಸದ್ಯ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿರೋ ಅತಿ ಚಿಕ್ಕವಳು. ಅವಳನ್ನ ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಒಳಗೆ ನಡೆದೆ. "phone ಯಾಕೆ ಮಾಡ್ಲಿಲ್ಲ" ಅಂತ ಅಪ್ಪ ಕೇಳಿದಾಗ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳೋಕೆ ಅಂತ ಹೊರಟೋನು ಬಾಯಿ ಬರದೆ ನಡೆದ ಕತೆಯನ್ನ ಹೇಳಿದೆ.. ಮನೆ ತುಂಬ ನಗು ಹರಿದಾಡಿತ್ತು. ಸದ್ಯ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇರೋರು ನನ್ನ ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮಾ, ಅಣ್ಣ, ಅತ್ತಿಗೆ ಮತ್ತು ಚಿನ್ನು. ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮಾ ಇಬ್ಬರೂ govt ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಇದ್ದೋರು.. ಅಪ್ಪ ಪೋಲಿಸ್ intelligence ನಲ್ಲಿ ದಪೆದಾರ್ ಆಗಿದ್ದೊರು VR (Volunteer Retirement) ತಕೊಂಡಿದ್ರು. ಅಮ್ಮಾ nurse ಆಗಿದ್ದೋರು ನನ್ನ ನೆಪದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ VR ಕೊಟ್ಟಿದ್ರು. ಅಣ್ಣ ಮುಂಚೆ ತಾಳುಗುಪ್ಪದ ಬಳಿ govt ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಲಿ lab technician ಆಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡ್ತಿದ್ದೋನು ಇತ್ತೀಚಿಗಷ್ಟೇ ನಮ್ಮೂರಿಗೆ transfer ಮಾಡಿಸ್ಕೊಂಡು ಬಂದಿದಾನೆ. ಅತ್ತಿಗೆ ಅಲ್ಲೇ ಸಮೀಪದ ದೇವಂಗಿ ಎಂಬಲ್ಲಿ ಪೋಸ್ಟ್ ಆಫೀಸ್ ನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡ್ತಿದಾರೆ. ಇನ್ನೂ ನನ್ನಕ್ಕ ಭಾರತಿ ಮದ್ವೆ ಆಗಿ ಬೆಂಗಳೂರಲ್ಲಿ settle ಆಗಿದಾಳೆ. ಚಿನ್ಮಯೀ ಅನ್ನೋ ತುಂಟ ಮಗರಾಯನೊಬ್ಬನಿದಾನೆ. ಭಾವ KSRP ನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡ್ತಿದಾರೆ. 

          ಅಂದು ಇಡೀ ಅದು ಇದು ಅಂತ ಮಾತಾಡ್ತಾನೆ ಸಮಯ ಕಳೆದೋಯ್ತು. ಬೆಳಗಾದರೆ ವಾಪಸ್ ಹೊರಡಬೇಕು ಅನ್ನೋ ನೋವು  ಅದಾಗಲೇ ಕಾಡೋಕೆ ಶುರುವಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಬಹಳ ದಿನಗಳ ನಂತರ ಅಮ್ಮನ ಕೈ ಅಡುಗೆ ತಿನ್ನೋ ಖುಷಿಯೂ ಒಂದೆಡೆ. ಎಲ್ಲಾ ಕೂತು ಊಟಕ್ಕೆ ಅಣಿಯಾದ್ವಿ.

"ಅಮ್ಮಾ ಹಪ್ಪಳ ಖಾಲಿನಾ" ಅರ್ಧ ಊಟ ಮುಗಿಸಿ ಕೇಳಿದೆ.

"ಇಲ್ಲಿದೆ ತಕೋಳೋ" ಅನ್ನುತಾ ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮಾ, ಅಣ್ಣ ಮತ್ತು ಅತ್ತಿಗೆ ಒಟ್ಟಿಗೆ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಹಪ್ಪಳಗಳನ್ನ ನನ್ನ ತಟ್ಟೆಗೆ ಹಾಕಿದ್ರು! ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ಮಾತು ಬರ್ಲಿಲ್ಲ ನನಗೆ... ಇಂಥಾ ಎಷ್ಟೋ ಘಟನೆ ನಡೆದಿದೆ ನನ್ನ ಮನೇಲಿ...

"ಪುಟ್ಟಪ್ಪ ಬರೀ ಹಪ್ಪಳ ತಿನ್ಬೇಕಾ" ಹಪ್ಪಳ ಮುರಿಯುತ್ತಾ ಅವಳದೇ ಶೈಲಿನಲ್ಲಿ ನಗುತ್ತಾ ಕೇಳಿದ್ಲು ಚಿನ್ನು.

ನಾನು ನಕ್ಕು, ಒಂದು ಹಪ್ಪಳ ಇಟ್ಕೊಂಡು ಉಳಿದವುಗಳನ್ನ ಖಾಲಿ ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟೆ. ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮಾ ಅರ್ಧರ್ಧ ಹಂಚ್ಕೊಂಡು, ಒಂದೊಂದನ್ನ ಅಣ್ಣ-ಅತ್ತಿಗೆಗೆ ಕೊಟ್ರು. ಊಟ ಮುಗಿದಿದ್ದೇ ಮಲಗೋಕೆ ರೆಡಿ ಆದೆ. ಅಮ್ಮಾ ತಲೆಗೆ ಎಣ್ಣೆ ಹಚ್ಚಿ, ಹಾಸಿಗೆ ಹಾಸಿ ಕೊಟ್ಟು, TV ನೋಡೋಕೆ ಕೂತಳು. ಅಲ್ಲೇ ಅವಳ ಕಾಲ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿ ನಾಳೆ ಹೊರಡೋ ಸಂಗತೀನ ಹತ್ತಿರ ಬಿಡದಂತೆ ಮನಕ್ಕೆ ಒತ್ತಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅಪ್ಪ ಬಂದು ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಬೆಡ್ ಶೀಟ್ ಹೊದಿಸಿ ಹೋಗಿ ಮಲಗಿದರು. 

          ಕ್ಷಣವೂ ಕಳೆದಂತೆ ಅನಿಸಿಲ್ಲ ಅದಾಗಲೇ ಬೆಳಗಾಗಿತ್ತು. ಒಲ್ಲದ ಮನಸಲ್ಲೇ ಎದ್ದು ಹೊರಡ್ತಾ ಇದ್ದೆ.

"ಮತ್ತೆ ಯಾವಾಗ ಬರೋದೋ" ಅಡುಗೆ ಮನೆಯಲಿ ದೋಸೆ ತಿರುವಿ ಹಾಕ್ತಾ ಅಮ್ಮಾ ಕೇಳಿದ್ಲು.

"ಕೆಲಸ ಇಲ್ಲದಿದ್ದಾಗ ಬರ್ತೀನಮ್ಮ" ಎನ್ನುತ್ತಾ ದೋಸೆ ತುತ್ತು ಬಾಯಿಗಿಳಿಸಿದೆ.

"ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿದೋನು ದೇವರಿಗೆ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡಿದ್ಯಾ?" 

"ಅಮ್ಮಾ".... ಅಂದೆ ಇಲ್ಲಾ ಅನ್ನುವುದರ ಬದಲಾಗಿ.

          ಹೊರಟವನೆ ಮಲಗಿದ್ದ ಚಿನ್ನುಗೊಂದು ಮುತ್ತು ಕೊಟ್ಟು, ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮನ್ನ ಕರೆದು ಆಶೀರ್ವಾದ ತೆಗೆದುಕೊಂಡೆ. "ಒಂದ್ನಿಮಿಷ" ಅಂತ ಒಳಹೋದ ಅಮ್ಮಾ ಕುಂಕುಮದೊಂದಿಗೆ ಹಿಂದಿರುಗಿದಳು... ಯಾವಾಗಲೂ ನಾನು ಹೊರ ಹೋಗುವಾಗ ಕುಂಕುಮ ಹಚ್ಚಿ ಕಳಿಸೋದು ಅಮ್ಮನ ಅಭ್ಯಾಸ. ನಾನು ನಾನಾಗೆ ದೇವರು-ದೇವಸ್ತಾನ ಅಂತ ಹೋಗೋಲ್ಲಾ ಅಂತ ಅವಳಿಗೆ ಗೊತ್ತು. ನಾನೂ ಕೂಡಾ ಅವಳ ಇಚ್ಚೆಯಂತೆ ಕುಂಕುಮವನ್ನ ನಾನಾಗೇ ಅಳಿಸದೆ ಅಮ್ಮನಿಂದ ಇಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು ಹೊರಡ್ತೀನಿ. ಅಂತೆಯೇ ಹೊರಬಂದರೆ ಅಪ್ಪನ TVS ರೆಡಿ ಆಗಿ ನಿಂತಿತ್ತು.  

          ಶೂ ಧರಿಸಿ "ಬರ್ತೀನಮ್ಮ" ಅಂದು ಅಪ್ಪನ ಹಿಂದೆ ಕುಳಿತೆ. ಸಮಯ ಅಲ್ಲೇ ನಿಲ್ಲಬಾರದಾ ಅಂತ ಅನ್ನಿಸ್ತಾ ಇತ್ತು ಮನಸಿಗೆ. ಅಪ್ಪ ಗಾಡಿ start ಮಾಡಿದ್ದೇ ಅಮ್ಮಾ ಕೈ ಬೀಸಿ ಟಾ ಟಾ ಮಾಡಿದ್ಲು... ಕಣ್ಣ ಹನಿ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತು ನನ್ನ ನೋಡ್ತಾ ಇತ್ತು. ಮುಂದೆ ಗಾಡಿ ತಿರುಗಿ ಅಮ್ಮಾ ಕಾಣಿಸೋ ಅಷ್ಟು ದೂರಾನೂ ಕೈ ಬೀಸ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಬಸ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ಗೆ ಬಂದಿದ್ದೇ ಗಾಡಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ನಿಂತ್ವಿ ನಾನೂ ಅಪ್ಪ.

"ಹುಷಾರು, ಟೈಮ್ ಟೈಮ್ ಗೆ ಊಟ-ತಿಂಡಿ ಮಾಡು, ಜಾಸ್ತಿ ನಿದ್ದೆ ಕೆಡಬೇಡ" ಅಪ್ಪ ಹೇಳಿದ್ರು.

"ಆಯ್ತಪ್ಪ, ನೀವು ಹುಷಾರು ಆರೋಗ್ಯದ ಕಡೇ ಗಮನ ಕೊಡಿ" ಅಂದೆ.. ಬಸ್ಸು ಹೊರಡೋಕೆ ಸಿದ್ದವಾಯ್ತು... ಜೊತೆಗೆ ನಾನೂ...   

"ಬರ್ತೀನಪ, ಸಂಜೆ ಕಾಲ್ ಮಾಡ್ತೀನಿ" ಅಂತ ಹೇಳಿ ಹೊರಟೆ. ಬಸ್ಸು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೊರಡಿತು.. ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಕೈಬೀಸಿದೆ.. ಬಸ್ಸು ಮರೆಯಾಗೋ ತನಕ ನಿಂತಲ್ಲೇ ನಿಂತಿದ್ರು ಅಪ್ಪ...ನನ್ನಪ್ಪ...

          ನೂರಾರು ಬಾರಿ ಹೋಗಿದೀನಿ ಬಂದಿದೀನಿ .... ಪ್ರತಿ ಬಾರಿ ಕೂಡಾ ಮನೆಯಿಂದ ಬರೋವಾಗ ಎದೆ ಭಾರವಾಗಿರೊತ್ತೆ.. ಒಬ್ನೇ ವಾಪಾಸಾದರೂ ನೂರಾರು ನೆನಪುಗಳು, ಭಾವನೆಗಳು ತುಂಬ್ಕೊಂಡು ತಗೊಂಡು ಬರ್ತೀನಿ... ಮನೆ ಎದುರಲ್ಲಿ ಕಂಬನಿಯೊಡನೆ ನಿಂತಿದ್ದ ಅಮ್ಮಾ, ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದ ಅಪ್ಪನ್ನ ನೆನೆಸ್ತಾ ಎದೆ ಬಡಿತ ಜೋರಾಗುತ್ತಲೇ... ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಮಳೆ ಹನಿ ಮುಖಕ್ಕೆ ಸಿಡಿದು ನನ್ನ ದಿಗಿಲನ್ನ ತಣಿಸಿತು. ಕಿಟಕಿ ಹಾಕಿ ಎರಡೂ ಕಾಲನ್ನ ಮುಂದಿನ ಸೀಟಿಗೆ ಒತ್ತಿ ಕೂತೆ. ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದ್ರೆ conductor ಎದುರು ಬಂದು ನಿಂತಿದ್ದ ಅದೇ "ಎಲ್ಲಿಗೆ" ಅನ್ನೋ ಪ್ರೆಶ್ನೆನಾ ಹೊತ್ಕೊಂಡು....

ರೋಹಿತ್..

Email: rohit.biogem@gmail.com

Mob: +91-9620496302